Ortaçağ’da kanonizasyonu büyük ölçüde tamamlanmış Doğu masallarında ve 19. yüzyıldaki ulusal dil ve kültür eksenli derlenmiş Avrupa masallarında aristokrasiden kolay kolay kaçamıyoruz.
Masallarda mayalanmış olaylar anlatılır; onun hamuru dil, mayası zamandır. Kıvamı tutturmak ise anlatıcının maharetine bağlıdır.
Eğer toplumda bir sıkıntı, bir dert varsa bu doğrultuda ihtiyaçlar ortaya çıkar. Dijitalleşme ve internet bağımlılığı ‘sosyal iletişim’ alanında geliştirmemiz gereken ihtiyaçları doğurdu. Hikâye anlatıcılığına bu sebeple talep arttı.
Eğer masal çocuklar içinse, sonu tatlı bitmeli. Bırakın hiç olmazsa çocukluklarında mutlu yaşasınlar. Onların yaşam sevinçlerini ellerinden almak da ne oluyor? Zamanı gelince, gerçeklerle yüzleşecekler nasıl olsa.
Sadece masallar için değil, aslında tüm anlatı türlerinin olmazsa olmazı; daha doğrusu, “o” olduğu zaman “olduğu” bir şey var, fakat nasıl anlatacağımı bilemiyorum.
Popüler olan her şey hâliyle insana itici geliyor. Hele bu masal anlatıcılığının yetişkinlere yönelik çalışmaları bana hayli tuhaf ve zorlama geliyor. Ama belki de yetişkinler için bir sosyalleşme ihtiyacıdır, bilemiyorum.
İdeolojiyi ben bir kişinin hayatı anlamlandırması olarak görüyorum. Hâl böyle olunca da ideolojisiz bir metnin olabileceğini düşünmüyorum. Kendimizi ifade ettiğimiz her cümle, her metin bir ideoloji barındırır.
Masalların yeniden yazımına karşı değilim. Hatta bunun gerekli olduğunu da düşünüyorum. Çünkü her yeniden yazım esasında kendi çağının ihtiyaçlarına cevap verme çabasıdır.
Yarım yüzyıldan uzun bir süredir insanlık birbirinin anlattığını dinlemek yerine ekran başında başkalarının hayatını izlemeyi tercih ediyor.
İnsanın yüreğini sızlatan, bu coğrafyadaki insanların öyle ya da böyle paylaştığı çağrışımlı birtakım sözler var. Duyguları en damıtılmış şekilde aktaran tabirler.
Edebiyat tek bir parça, uç uca ekleniyor metinler benim fikrimce. Postmodernizm masalı ayrı bir yere yerleştirdi. Metinler arasılık değerli bence. Hepsi de şimdi masalların çokça anlatılması gibi. Bizi birleştirici bir gücü var.
Masalcılar geri döndü! Anlatıcılığın büyükşehirlerimizde yeniden canlanması çok güzel. “Geleneğin yeniden icadı” mı? Olsun, ne zararı var. Gelenek kendini yeniden icat ederek sürdürmez mi zaten. Masallar böyle yürümediler mi evvel zamandan günümüze.